Schrijvelarij
Racefiets 60 x 40 cm
Fietsen
Ik blijf een fiets een bijzonder apparaat vinden. Als Nederlander kan het bijna niet anders of je hebt wel in meer of mindere mate iets met fietsen. Toen je klein was ging je racen door de buurt. Al dan niet met een knijper en een speelkaart tussen je spaken voor het motorgeluid. Keihard fietsen, stoepie op stoepie af en dan slippen. Het liefst in een u-turn. Of je zette je fiets op z’n kop om dan heel hard aan de trappers te draaien. Gewoon omdat het kon. Later kreeg je als je geluk had een knappe nieuwe fiets om door weer en wind met je tas achterop naar de middelbare school te kunnen trappen. Na de middelbare school kwam het tijdperk van afgetrapte stationsfietsen of misschien had je een hipster fixie en voordat je je als eind-veertiger in je te strakke pakkie hijst om wielrennertje te spelen wellicht eerst nog een paar jaar op de bakfiets.
Het principe van de fiets is ingenieus en simpel tegelijk. Kinderlijk eenvoudig haast. Alles is logisch en overzichtelijk. heerlijk om aan te sleutelen. Je ziet meteen hoe alles loopt en werkt. Mecano voor grote mensen. Een fiets is nostalgie. Je voelt dat er een verhaal zit aan elke fiets. Een fiets staat voor vrijheid. Wegcrossen wanneer je wilt. Stoppen wanneer je wilt. Linksaf, rechtsaf. Het maakt niet uit. Als te schilderen onderwerp vind ik het daarom interessant. De voorstelling is in principe realistisch maar wordt voor mij al snel abstract door de twee grote cirkels en twee driehoeken. Al schilderend kom ik langs alle onderdelen en voel ik met net een fietsenbouwer. Frame, stuur, zadel, wielen, spaken, stuurlintje, remmen, tandwielen, ketting, derailleur, bandjes erom, kleurtje kiezen. Als ik het schilderen zat ben word ik misschien wel fietsenmaker. Dit is al de vierde fiets die ik schilder want de drie die voorgingen al zijn verkocht. Ik ben kennelijk niet de enige die gevoelens heeft bij de fiets. Tegenwoordig zijn er ook steeds meer mensen die hun fiets als decoratie aan de muur hangen. Een kleine stap dus naar een geschilderde versie boven de bank.
Ruïnekerk Bergen NH 90 x 60 cm in opdracht
Opdrachten
Een opdracht is voor mij altijd een bevalling. Ik heb er een haat liefde verhouding mee. In de eerste plaats ben ik vereerd en gevleid dat iemand iets door mij wil laten maken, maar snel na het verzoek bekruipt me altijd een benauwd gevoel. Toen ik nog bij een reclamebureau werkte trok ik het al slecht dat een opdracht aan eisen en verwachtingen moet voldoen. Regelmatig kwam iets wat ik gemaakt had terug van de klant met de vraag of het in een ander kleurtje kon of iets in die trant. Toen mijn carrière bij dat bureau ten einde liep en ik “nooit een goede vormgever zou worden” besloot ik mijn pijlen ergens anders op te richten en lekker zelf te bepalen wat ik zou maken. Heerlijk vrij en veilig. Geen verwachtingen, zo lang de tijd nemen als nodig en als het mislukt in de vuilnisbak ermee. Vanaf het begin had ik het geluk dat er op deze manier genoeg geld binnenkwam en ik opdrachten heel arrogant kon afslaan maar soms hoorde ik mezelf in een zwak moment “Eeh, ja, dat kan wel denk ik” zeggen en was ik er voor mijn gevoel toch ingetuind. Maar afspraak is afspraak dus niet zeuren, grotejongensbroek aan en leveren. Zo’n opdracht gaat op zich in het begin altijd wel lekker. Muziekje aan, in grote lijnen quasilaks de verf op het doek smeren en al snel begint het ergens op te lijken. Maar na een tijdje stagneert de boel, begin ik te worstelen met details en slaat de twijfel toe. Wat ben ik nou aan het doen? Kan ik dit wel? Wat stelt het nou eigenlijk voor? Is dit wel wat ze bedoelen? Waarom zoek ik niet een gewone baan? Dan blijf ik nog een tijdje aanmodderen tot ik het helemaal niet meer overzie en het schilderij een paar dagen wegzet om er daarna weer met een frisse blik naar te kijken. Elke keer valt het dan eigenlijk weer reuze mee en blijk ik sommige dingen in mijn worsteling toch maar geniaal opgelost te hebben. Al zeg ik het zelf. Juichend en met frisse moed begin ik dan aan de laatste fase. Ik maak een lijstje met punten die ik nog wil doen en werk die af. De laatste opdracht die ik afleverde was er een met een emotionele lading. Voor lieve mensen met een aangrijpend verhaal. Ik zou mezelf niet snel als een mensenmens bestempelen maar als ik na zo’n ontmoeting met een brok in mijn keel naar huis rijd ben ik wel dankbaar voor de ervaring en blij dat ik iets bijzonders heb mogen betekenen. Mensen thuis bezoeken om een schilderij af te leveren, hun persoonlijke verhalen aanhoren in combinatie met het in ontvangst nemen van complimenten maakt het toch de moeite waard. Net als bij een bevalling: maar goed dat je het afzien snel vergeet en alleen nog maar gelukkig bent met wat je hebt geleverd zodat je weer zin krijgt in de volgende.